Autorzy: Barbara Wrąbel, Piotr Machlański, Piotr Janicki
Tradycyjnie postrzeganą rolą systemu edukacji w Polsce jest umożliwienie kształcenia młodym ludziom, dla których nauka jest obowiązkowa do 18 roku życia. Wywiązywanie się z tego obowiązku jest także prawem konstytucyjnym[1]. Takiego postrzegania nie zmieniał nawet fakt ciągłego od lat 90-tych ubiegłego wieku wzrostu liczby studentów w Polsce. Praktycznie dopiero od niedawna uczenie się przez całe życie zaczyna być traktowane jako warunek nie tylko rozwoju własnej, indywidualnej osobowości, ale i aktywnego uczestnictwa w życiu społecznym. Coraz większa globalizacja – realizująca się także poprzez dostępność różnorodnych form komunikacji, także komunikacji społecznej – zwiększające się możliwości wykonywania pracy niespotykanej wcześniej, ale i rosnąca konkurencja na rynku pracy, wreszcie starzenie się, tak zwanych, społeczeństw ponowoczesnych[2], wymuszają modernizowanie zasad funkcjonowania systemów edukacyjnych. Wydaje się, że dobrym kierunkiem modernizowania tego obszaru jest wprowadzanie, w miejsce jednego obowiązującego aktualnie, wielu modeli kształcenia, które będą rozwijać i wykorzystywać kreatywność uczących się[3].
